Denne sangen har du sikkert høyrt mange gonger:
Jag bygger, bygger upp
Och du river, river ner
….
För jag klättrar, klättrar upp
Och du drar mig, drar mig ner
Vi måste ta ett snack
Hörru, du måste flytta på dig!
Dette er frå fjorårets hit, av Alina Devecerski. Sangen handlar ikkje om ein slitsom eks som eg først trudde. I eit intervju seier ho at teksten handlar om at ho har ei positiv og ei negative side som alle andre, og at ho ber det negative flytte seg ut av veien for det positive. “På en måte gjør jeg det slutt med min negative side”, seier ho.
Alle har ein “engel” og “djevel” på skuldrene som kviskrar deg i øyra. Den eine bygger, bygger opp. Og den andre river, river ned. Den kritiske “djevelen” (eller kva du velger å kalla han) har ein tendens til å snakka mykje meir og overdøyva den positive engelen på andre sida. Og fy for nokon stygge og ekle ting han seier! “Dette greier du aldri”. “Du kan like godt gi opp”. “Kva du trur du er, du kjem til å gi deg/mislukkast/dumma deg ut som du alltid gjer”.
Og det er selvfølgelig dine eigne ord du høyrer. Er ikkje det rart kor stygt me snakkar til oss sjølv? Ingen ville vel sagt slike ting til ein god venn? Og kva skal dette egentlig vera godt for? Ingen får til meir av å bli snakka til på den måten!
Du måste flytta på deg! (unna vei, her kommer jeg!)
På lørdag er det Oslo Maraton, og eg er påmeldt! Eg skal “bare” springa 10 km denne gongen. Mange lurer på om eg ikkje skal ta halvmaraton, sidan eg “er så godt i gang med det”. Det gjekk jo så bra på Tromsø Midnight sun halvmaraton i juni. Eg er i bedre form enn på mange år, og veit at eg kan springa ganske saaaaakte veldig leeeeenge. Men nå ville eg ha ei ny utfordring: Eg vil vera rask! Eg vil finna ut kor fort det går an å springa for denne kroppen. Og eg vil sjølvsagt prøva å slå persen min frå forrige 10 km.. dermed blir det litt press.
Då treng eg å høyra kva den positive stemmen seier til meg!
Eg har tre positive ting eg skal seia til meg sjølv mens eg spring:
– Eg er i superform!
– Eg er rask!
– Eg er sterk!
Den første setningen veit eg motiverer meg, og får meg til å føla meg ovanpå – sjølv med alle dei sprekingane som kjem til å vera i løypa. Eg er i Astrid-superform, og det er eg utruleg takknemlig og glad for. Det er kanskje ikkje det beste, men det er mitt aller beste! Og formen er mange hakk bedre enn før eg fekk MS, så det er heilt korrekt. Eg er i superform!
Eg er rask! Denne er verre å tru på, men eg kan tenka inni meg – Eg er i ferd med å bli rask! mens eg seier det. Og det stemmer jo. :-) Denne gir meg ein lett og glad følelse – (fjåge på jærsk!), og eg ser for meg at eg fyk på luftputesko bortover løypa.
Den sterkaste setningen er så klart EG ER STERK! Den inneheld mykje meir enn den reint fysiske styrken. Denne får meg til å kjenna på den indre styrken min, alt det eg kan og står for. Alt det eg får til, alt det eg er for andre. Den setter ting i perspektiv og kan få meg til å ”go on and on and on”!
Dette er ein veldig effektiv teknikk for å programmera hjernen til å fokusera på det positive, på mulighetene. I coachingspråket kaller me dette for positive affirmasjonar. Mental trening er like viktig som fysisk trening!
Eg er klar! 10 for Grete here I come!
Kva er ditt tips? Kva seier du til deg sjølv? Eg tar gjerne i mot fleire gode setningar!